“Onze medewerkers zijn heel tevreden. We hadden maar een paar afmeldingen voor ons zomerfeest, ze kregen allemaal een heel mooi kerstpakket waar iedereen mij voor bedankte, én we geven standaard 5 extra vakantiedagen per jaar. Ook hebben ze een keuzebudget voor scholing en krijgt iedereen een fiets bij een jaarcontract omdat we gezondheid erg stimuleren.”
En zo sprak op een winterse vrijdagmiddag de HR-directeur van een middelgrote organisatie vol lof over “zijn” bedrijf. De oprechtheid klonk in zijn stem. Hij was trots op het bedrijf waar hij de leiding had over het HR-team en de medewerkerstevredenheid had hij overduidelijk hoog in het vaandel staan. Terwijl wij door de gang liepen vertelde hij vol passie over het snelgroeiende bedrijf met veelal jonge mensen aan boord. Ze waren goed gegroeid in de afgelopen jaren en de FD Gazelle die stond te glimmen in de coffeecorner was daar het bewijs van. Ja, er was wel het een en ander aan verloop geweest, maar dat zie je bij meer organisaties. “Ligt dat niet aan de generatie die nu aan het werk gaat?”
Zo’n laatste zin waarin duidelijk een vraag naar voren komt, (of het een serieuze vraag is of niet laat ik even in het midden) is voor mij altijd de cue om te vertellen over onze missie.
“Zeg, vraagje;”, begin ik dan altijd voorzichtig, “heb je een idee wat je aan het verloop zou kunnen doen? Het is toch een dure bedoening om aldoor nieuwe collega’s te moeten aannemen. Toch?”
Voordat ik op zo’n moment enthousiast begin te strooien met moeilijke woorden als “neurodiversiteit”, “neuro-inclusief” en “breinvriendelijk” verander ik het gesprek.
“Wat voor sneakers heb jij eigenlijk aan?”
Hij kijkt naar de Air Max 90’s aan zijn voeten en schuift er één naar voren. Hip schoentje wel. Maar dat terzijde.
“Luister Pim”, zeg ik. “Ik zit even te denken, maar zou het niet leuk zijn als je voor kerst iedereen dezelfde gympen geeft? Jullie zijn wel echt een hip bedrijf. Je kunt er ook het logo op laten borduren. Tof toch? Iedereen dezelfde. Ongeacht welke functie ze hebben, gewoon allemaal gelijk.”
Hij keek een beetje verbaasd.
“Ja, leuk idee allemaal op dezelfde sneakers. Ha, ik ziet het al helemaal voor mij. Maar, ik vind wel dat iedereen dan moet kunnen kiezen uit de kleur. Doen we vijf verschillende kleuren. Allemaal hetzelfde, toch een beetje anders. Hij lachte een beetje ongemakkelijk en ik zag hem denken; Maakt ze nou een grap of niet?
“Dat is helemaal een goed idee. De keuze uit vijf kleuren zorgt nog voor wat diversiteit op de werkvloer. En welke maat heb je, Pim? Bestel lekker makkelijk voor iedereen dezelfde maat. Misschien krijg je nog korting ook.”
“Maar niet iedereen heeft toch maat 43.5?”
“Nee, maar ze krijgen al hippe Nikes, in de kleur die ze willen. Als ze zo’n cadeau krijgen moeten ze eigenlijk niet zeuren. Eens?”
“Nou, ik weet eigenlijk nu al dat een aantal mensen hier eigenlijk helemaal niet blij mee zijn. Die vinden dit veel te heftige sneakers.”
“Geef ze dan allemaal een tegoedbon voor een sneakerwinkel. Is ook leuk. Kunnen ze zelf kiezen wat ze kopen.”
“Ja, leuk idee. Maar waarom hebben we het over sneakers?”
Het kwartje viel bijna. Het had nog één zetje nodig.
“Maar waarom krijgen alle collega’s wel een gelijke benadering als het gaat over het uitvoeren van het werk?
“Hoezo? Wij hebben gewoon onze company policy waar alles netjes in staat, anders wordt het een ongeorganiseerd zooitje.”
“Kun je medewerkers niet veel beter in hun kracht zetten als ze met een paar op maat gemaakte aanpassingen voelen hoe ze het beste hun functie kunnen uitvoeren? En vooral dat ze zich gehoord en gezien voelen wanneer ze aangeven dat ze bijvoorbeeld het beste thuiswerken of juist heel vroeg in de ochtend op kantoor willen zijn? Dan kun je ook meteen uit een veel grotere pool kiezen als het gaat om nieuwe collega’s wanneer je spreekwoordelijk gezegd iedereen op zijn eigen schoen laat lopen.
“Eens,” zei Pim, dat klinkt allemaal prachtig, maar we hebben daar nu niet heel veel budget voor. We zijn nog een beetje aan het besparen na Corona.
“Ok…” kaatste ik terug, wat kost het zoeken naar nieuwe collega’s, het onboardingsproces, en uiteindelijk het verloop of de langdurige ziekmeldingen?”
Daar viel het kwartje. Ik hoorde het bijna vallen. Het bleek de start van een mooi traject. En traject op Nike Air Maxjes. En natuurlijk zijn die van mij roze.
