De 38-jarige Monique Leeninga, een toegewijde verpleegkundige en begeleider, werkt in de gehandicaptenzorg. Op een woonlocatie in Hoorn biedt ze liefdevolle ondersteuning aan een groepje van zes bewoners, tussen de 59 en 86 jaar met een verstandelijke beperking. Haar taken variëren van hun tandenpoetsen tot het nauwlettend observeren van mogelijke medische aandoeningen. “Voor mij is mijn werk veel meer dan een baan; ik kan hier genieten en volledig mezelf zijn. Het geeft mij niet alleen zelfvertrouwen, maar ook zingeving en een welkome structuur.”

Na meerdere burn-outs en jaren van zich niet goed begrepen voelen, het onvermogen om grenzen te stellen en voortdurende vermoeidheid, viel bij Monique dankzij een oplettende collega het kwartje. Ze kreeg de diagnose autisme en nam bewust een stap terug in haar functie. “Ik ging helemaal op in mijn oude rol als persoonlijk begeleider. Ik werkte met complexe cliënten en gaf altijd de volle 100%. Ik was er dag en nacht mee bezig. Toen ben ik bewust teruggegaan in functie en kreeg ik minder verantwoordelijkheden. Gelukkig pakte dat goed uit.” Monique is dan ook trots op haar onafhankelijkheid, zowel thuis als op het werk. Met een kleine aanpassing doet zij nu precies hetzelfde als ieder ander.

Aannames
Voor Monique is het helpend dat haar collega’s op de hoogte zijn van haar autisme en hier, waar mogelijk, rekening mee houden. “Voor mij werkt een ‘gatenkaas’-rooster uitstekend, bijvoorbeeld twee dagen werken en dan één dag vrij. Als ik vier dagen achter elkaar werk, voelt dat vrij zwaar. De roostermaker houdt hier rekening mee. Er is ook een collega die veel interesse heeft in autisme en hier vaak met me over praat.” Monique geeft als tip aan werkgevers en collega’s van mensen met autisme: “Maak geen aannames, verdiep je in de sterke punten en gebruik deze kennis en vaardigheden.” Dankzij haar autisme is Monique bijzonder scherp in het observeren en analyseren van situaties en cliënten, wat een goede bijdrage levert aan het team. “De focus ligt vaak op het begeleiden van de cliënt. Ik ben vaak degene die het medische stukje erg interessant vindt en daar meestal ook goed op signaleert en handelt.”

Extra scherp
Hoewel Monique een zeer open en positief persoon is, vond zij het lastig om de situatie op het werk aan te kaarten. “En ik blijf het nog steeds spannend vinden om erover te praten, toch raad ik iedereen aan om open te zijn op het werk. Durf je behoeften kenbaar te maken. Denk aan jezelf; niets is onmogelijk, en probeer te voorkomen dat je in een slachtofferrol belandt. Er zijn dagen waarop ik me slecht voel of een ontzettend slechte nacht heb gehad, maar ik ben me er bewust van en accepteer het. Vaak zijn dit juist de dagen waarop ik extra scherp ben op mijn werk omdat ik dan niet op de automatische piloot kan functioneren.”

Asiel
Als jong meisje was Monique altijd al zorgzaam en bekommerde zich om mensen die anders waren dan anderen. “Ik trok me het lot aan van verschillende kinderen, zoals een klasgenoot met het syndroom van Down. Zorgzaamheid zit in mijn natuur. Ik kan me goed inleven in diverse mensen, waardoor ik gemakkelijk met hen kan ‘blenden’. Mijn benadering is niet van bovenaf, maar eerder naast hen staan wanneer ze hulp nodig hebben. Het geeft me voldoening om anderen bij te staan.” In haar vrije tijd komt haar zorgzame aard ook tot uiting, aangezien ze zich met hart en ziel vrijwillig inzet in een kattenasiel. “Het is heel fijn, maar soms ook heel intens. De verhalen achter de dieren kunnen me diep raken. Desondanks geeft het me al vier jaar lang voldoening.” Monique heeft de droom om in de toekomst andere mensen met autisme te ondersteunen als ervaringsdeskundige, vooral op het gebied van werk.