‘De ideale combinatie: een zelfstandig beroep én in de buitenlucht’

Waar de één dagelijks op een kantoor achter de pc zit, is de vrachtwagen met rupsbanden het ‘kantoor’ voor Siem Hopman (50) uit Limmen. Met veel kennis en passie werkt hij als sondeermeester, wat inhoudt dat hij verschillende bodemlagen meet om inzicht te krijgen in de draagkracht van de grond. Dit gebeurt voordat er op die grond bijvoorbeeld huizen worden gebouwd. Bij zijn werkgever krijgt hij veel begrip voor zijn diagnose autisme. “Ik voel dingen die ik nooit voelde en durf aan te geven wat ik wel of niet wil of kan.”

Buitenlucht

Voor Siem is het werk ideaal; bijna de hele dag werkt hij in de buitenlucht. Op sommige momenten is het nodig om langs het kantoor van zijn werkgever te gaan, maar de rest van de dag werkt hij zelfstandig aan een opdracht ergens op een locatie in Nederland. “Ik werk met een vaste collega. Hier heb ik een goede klik mee. Alles wat we nodig hebben is op de vrachtwagen, zelfs voor onze pauze, zoals een magnetron. We houden het netjes en geordend in de wagen, wat ik heel fijn vind. Maar soms moet ik op de andere auto of met een andere collega op pad. Dat zijn zeker niet mijn beste dagen. Ik heb dan heel veel onrust de hele dag.” Plotselinge veranderingen in de dag of week zijn ook van die momenten, die Siem negatief kunnen beïnvloeden. Hij begrijpt dit nu beter en weet dan dat hij hersteltijd nodig heeft. Siem is trots op het werk dat hij doet en de kennis die hij meebrengt. Zijn grote kracht is dat hij snel nieuwe werkzaamheden oppikt en zich altijd blijft ontwikkelen.

Autistische burn-out

Het afgelopen jaar ging het niet goed met hem en kon hij door een autistische burn-out een groot deel niet werken. Het werk bouwt hij inmiddels rustig op, zodat hij in december vier dagen gaat werken en in februari weer fulltime. Dit is allemaal in goede harmonie gegaan met zijn werkgever. “Ik ben gelijk open geweest over mijn diagnose. Ik heb aangegeven dat ik het fijn vind dat op tijd gemeld wordt, als er een speciale opdracht uit te voeren is. Ook heb ik aan het begin van mijn burn-out een brief geschreven voor al mijn collega’s, waarin ik uitleg wat een autistische burn-out (voor mij) inhoudt. Hierin heb ik uitgelegd dat het werk mij rust en regelmaat geeft, maar dat alles bij elkaar mij te veel is geworden.” Dit is dan ook een tip die Siem wil meegeven: durf jezelf open te stellen, en als je dat makkelijker vindt, schrijf het in een brief. Siem hoopt door zijn openheid ook dat er misvattingen over autisme worden weggenomen. “Je hoort vaak dat er geen rekening wordt gehouden met werknemers met neurodiversiteit. Als mensen een diagnose krijgen en hierover vertellen, betekent het niet dat je ineens een ander persoon bent. Je blijft wie je bent. Ook het beeld over de autistische stereotypes werkt niet mee, denk aan Rainman. Dus laat zien aan de mensen hoe het echt bij jou werkt. Op deze manier kunnen bepaalde situaties beter geplaatst worden.”

Weglopen

Een voorbeeld van zo’n situatie die hij nu goed kan plaatsen, is een situatie die speelde bij zijn vorige werkgever: “Ik was bezig met een opdracht waarvan de voorbereiding niet goed was gegaan. Het verkeerde materiaal was geleverd. Tijdens het uitvoeren van de boring liep de machine daardoor vast. Ik wist zeker dat het door de verkeerde materialen kwam, en dat was achteraf ook zo. Mijn baas was er zo van overtuigd dat het door de manier waarop de machine door ons bestuurd werd kwam. Na een opbouw van dagen en mezelf dagelijks inhouden ben ik volledig uit mijn dak gegaan. Het kon er nog maar op één manier uitkomen: een zware meltdown. Ik heb in die situatie mijn vrouw nog kunnen bellen om thuis paniek te voorkomen, omdat ik vaker van huis ben weggelopen. Ik heb mijn telefoon uitgezet en ben met mijn hond gaan lopen. In de loop van de avond kwam er meer rust en ‘s morgens ging ik weer naar mijn werk alsof er niets was gebeurd. Dat was heel zwaar, maar wist ik toen veel? Nu ik beter weet hoe ik ben, zal ik ook na zo’n situatie meer rust nemen en kan ik het beter uitleggen naar anderen.”

Noise-cancelling

Door zijn openheid is het voor Siem ook mogelijk gemaakt om een noise-cancelling koptelefoon aan te schaffen via zijn werk. “Eerst heb ik zo’n koptelefoon zelf aangeschaft voor thuis, dat beviel me prima. Toen kreeg ik het idee om het ook af en toe op de vrachtwagen te dragen, waar natuurlijk veel geluiden te horen zijn. Mijn baas wilde hieraan bijdragen. Vaak draag ik het een uurtje tot anderhalf uur per dag. Op deze manier worden er heel wat tonen uitgefilterd en kan ik evengoed contact houden met mijn collega en natuurlijk met alles wat er om mij heen gebeurt.” Daarnaast geeft het stimmen Siem wat rust. Voorheen zat hij vaak aan zijn wenkbrauw, maar inmiddels heeft hij de ‘draairing’ ontdekt, een ring om zijn vinger waarbij de buitenkant over de binnenkant draait.

Autisme

De diagnose autisme kwam voor Siem drie jaar geleden en voor zijn dochter in 2022. “Ik herkende dezelfde moeilijkheden bij mijn dochter. Waar ik mijn leven langzaam had ingericht op een soort van makkelijke weg om allerlei situaties uit de weg te gaan, wil ik graag dat zij haar eigen droom probeert na te jagen. Ik heb een opleiding tot medisch laborant gedaan en vond dat zeer interessant en was er goed in. Maar omgang met patiënten was voor mij echt heel lastig. Dus belandde ik op een pad waar ik zocht naar zo min mogelijk onrust in mijn leven en niet meer keek naar mijn interesses. Heel langzaam raakte ik dus allerlei interesses en hobby’s kwijt, waardoor ik dus uiteindelijk in een zware depressie belandde.”

Vangnet

Op die momenten dat het voor Siem zware tijden zijn heeft hij een mooi vangnet om zich heen. Zijn vrouw Monique, zijn zus en een zus en zwager van zijn vrouw staan klaar voor hem. De komende tijd gaat zijn aandacht naar het opbouwen van zijn werkzaamheden en het aanvoelen hoe het gaat. “Ook nu pak ik snel mijn leven weer op, misschien te snel, maar ik weet zoveel meer over mezelf. Voel dingen die ik nooit voelde en durf aan te geven wat ik wel of niet wil of kan. Maar alles met de steun van mijn vrouw Monique en mijn kinderen, want er wordt echt wel rekening met me gehouden. We zijn verhuisd van Heiloo naar Limmen omdat het vorige huis en de omgeving onrust gaven. Ik ga niet meer mee naar alle sociale verplichtingen en ook heeft mijn vrouw haar werktijden aangepast, zodat ze iets eerder thuis is en we samen kunnen overleggen wie er kookt. Soms kan je het niet alleen. Ik ben ontzettend dankbaar voor de hulp.”